Τεκμηρίωση του Τζαϊάντειου θεωρήματος ότι και η νότια Ήπειρος είναι αλβανική.
Γράφει ο φιλόλογος-γλωσσολόγος Μάριος Δημόπουλος
Οι Αλβανοί σε μεγάλο βαθμό κατάγονται από τους αρχαίους Ηπειρώτες. Αξιοσημείωτο είναι ότι στις παραδόσεις των Αλβανών δεν υπάρχουν αναφορές για καταγωγή τους από τους Ιλλυριούς αλλά από τους Ηπειρώτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απάντηση του Αλβανού ήρωα Σκεντέρμπεη σε έναν πρίγκιπα του Τάραντα που ειρωνευόταν τους Αλβανούς και δεν τους είχε ικανούς να αντισταθούν στους Τούρκους: ‘’Δεν τους ξέρεις καλά τους Αρβανίτες μου…Οι πρόγονοί μας ήταν Ηπειρώτες, από τους οποίους βγήκε εκείνος ο Πύρρος, στου οποίου την ορμή μόλις που μπόρεσαν να αντισταθούν οι Ρωμαίοι. Εκείνος που πολεμώντας κυρίευσε τον Τάραντα και άλλες χώρες της Ιταλίας…Αν λάβεις δε υπόψη σου ότι η Αλβανία αποτελεί μέρος της Μακεδονίας, θα ομολογήσεις ότι ακόμα πιο ευγενείς ήταν οι πρόγονοί μας, που με τον Μ. Αλέξανδρο επικεφαλής έφθασαν ώς τις Ινδίες. Από εκείνους κατάγονται αυτοί που εσύ ειρωνεύεσαι’’ (Κ. Μπίρη, Αρβανίτες, οι Δωριείς του Νεώτερου Ελληνισμού, σελ. 24). Ο Αλβανός ιστορικός και Καθολικός ιερέας στη Σκόδρα Marin Barleti (1450-1513), που έγραψε βιογραφία του Σκεντέρμπεη γράφει: ‘’Arberit jane fis bujar, fis mbreterish, gkjak aiakidesh’’ που σημαίνει: ‘’Οι Αλβανοί είναι μια generous φυλή, μια φυλή βασιλιάδων, αίμα Αιακιδών’’. Τόσο λοιπόν ο Σκεντέρμπεης όσο και ο Marin Barleti θεωρούσαν ως προγόνους τους όχι τους Ιλλυριούς αλλά τους Ηπειρώτες. Μάλιστα ο Barleti θεωρούσε ότι οι Αλβανοί κατάγονται από τους Αιακίδες.
Μένει λοιπόν να εξεταστεί ποια είναι η καταγωγή των αρχαίων Ηπειρωτών, ώστε να αποδειχθεί ποια είναι η καταγωγή των Αλβανών. Οι Αλβανοί ιστορικοί θεωρούν τους αρχαίους Ηπειρώτες ως μη Έλληνες, αλλά όλοι οι σύγχρονοι επιστήμονες τους θεωρούν Έλληνες.
Ο John Wilkes γράφει: ‘’Παρόμοια προβλήματα ανακύπτουν σχετικά με τους λαούς που κατοικούσαν στην αρχαία Ήπειρο, η οποία σήμερα είναι μοιρασμένη στην Αλβανία και την Ελλάδα. Έτσι, σε αντίθεση με την ευρέως αποδεκτή άποψη πως οι Ηπειρώτες μιλούσαν μια ελληνική διάλεκτο, οι Αλβανοί επιστήμονες υποστηρίζουν πως επρόκειτο για Ιλλυριούς’’ (Ιλλυριοί, σελ. 35). Άρα η ευρέως αποδεκτή άποψη είναι ότι οι αρχαίοι Ηπειρώτες ήταν Έλληνες.
Ο διάσημος ιστορικός E.N. Borza πιστοποιεί ότι οι αρχαίοι Ηπειρώτες ήταν Έλληνες και μιλούσαν την Ελληνική: ‘’Ομιλητές αυτών των διαφόρων Ελληνικών διαλέκτων εγκαταστάθηκαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας σε διάφορους χρόνους κατά τη διάρκεια της Μέσης Εποχής του Ορείχαλκου με μια ομάδα, τους βορειοδυτικούς Έλληνες, αναπτύσσοντας τη δική τους διάλεκτο και εγκαθιστάμενοι στην κεντρική Ήπειρο. Αυτή ήταν η καταγωγή των Μολοσσών ή των Ηπειρωτικών φυλών’’ (In the Shadow of Olympus; The Emergence of Macedon, σελ. 62, 1992).
Ο Robert Morkot γράφει: ‘’Σίγουρα οι Θράκες και οι Ιλλυριοί δεν ήταν ομιλητές της Ελληνικής, αλλά στα βορειοδυτικά οι άνθρωποι των Μολοσσών…μιλούσαν Δυτικά Ελληνικά’’ (The Penguin Historical Atlas of Ancient Greece, 1996). (Διαφωνούμε με τον Morkot ότι οι Θράκες δεν ήταν ομιλητές της Ελληνικής. Οι Θράκες σύμφωνα με τον Jean Faucounau μιλούσαν πρωτο-ιωνικά).
Ο Paul Catledge επιβεβαιώνει την Ελληνική καταγωγή των Ηπειρωτών γράφοντας: ‘’Η Ολυμπιάδα, μια Ελληνίδα από την Ήπειρο…’’ (The Greeks: Crucible of Civilization 2000, σελ. 213).
Ο Malcolm Errington γράφει: ‘’Οι Μολοσσοί ήταν Έλληνες, μιλούσαν μια παρόμοια διάλεκτο με αυτή της Μακεδονίας’’ (A History of Macedonia, California University Press, 1990).
Ο Johnathan M. Hall γράφει: ‘’Η ομάδα των Δυτικών Ελληνικών διαλέκτων δηλώνει τις διαλέκτους που ομιλούνται στις βορειοδυτικές ελληνικές περιοχές της Ηπείρου, την Ακαρνανία, τη Φθιώτιδα…’’ (Ethnic Identity in Greek Antiquity, Cambridge University Press, 1997).
Ο David Sacks γράφει: ‘’Η μητέρα του Αλεξάνδρου, η Ολυμπιάδα, ήρθε από το αρχοντικό σόι της βορειοδυτικής Ελληνικής περιοχής της Ηπείρου’’ (A Dictionary of the Ancient Greek World, Oxford, 1995).
Ο P Mack Crew γράφει: ‘’Το ότι οι Μολοσσοί στην πραγματικότητα μιλούσαν Ελληνικά συνεπάγεται από την προσθήκη των Μολοσσών από τον Ηρόδοτο ανάμεσα στους Έλληνες αποικιστές της Μικράς Ασίας, αλλά αποδείχθηκε μόνο όταν ο Δρ. Ευαγγελίδης δημοσίευσε δύο επιγραφές του κράτους των Μολοσσών του 369 π.Χ στη Δωδώνη στην Ελληνική και με ελληνικά ονόματα, ελληνικά πατρώνυμα και ελληνικά ονόματα φυλών…Επιγραφικές αποδείξεις των Χαόνων λείπουν ώς την Ελληνιστική περίοδο. Αλλά ο Σκύλαξ περιγράφοντας την κατάσταση του 380-360 θέτει να νότια όρια των Ιλλυριών βόρεια των Χαόνων, κάτι που δείχνει ότι οι Χάονες δεν μιλούσαν Ιλλυρικά και η αποδοχή των Χαόνων στην Ηπειρωτική συμμαχία το 330 προτείνει ότι ήταν ομιλητές της Ελληνικής (The Cambridge Ancient History – The Expansion of the Greek World, Eighth to Sixth Centuries B.C., Μέρος 3, Τόμος 3, σελ. 284).
Ο William Smith γράφει: ‘’Οι Μολοσσοί ήταν Έλληνες, που ισχυρίζονταν ότι κατάγονται από τον Μολοσσό, τον γιο του Πύρρου (Νεοπτόλεμου) και της Ανδρομάχης, και λέγεται ότι έχουν μεταναστεύσει από τη Θεσσαλία στην Ήπειρο υπό την καθοδήγηση του Πύρρου’’ (A New Classical Dictionary of Greek and Roman Biography, Mythology and Geography).
Ο Theodor Mommsen γράφει: ‘’Ο Πύρρος, βασιλιάς της Ηπείρου,…ανήγε την καταγωγή του στον Αιακό και στον Αχιλλέα. Ήταν ο πρώτος Έλληνας που συνάντησε τους Ρωμαίους στη μάχη. Με αυτόν ξεκίνησαν οι άμεσες σχέσεις ανάμεσα στη Ρώμη και την Ελλάδα’’ (History of Rome, From the Abolition of the Monarchy in Rome to the Union of Italy, The Historical Position of Pyrrhus).
Ο William Mitford γράφει: ‘’Ο Ηρόδοτος ανάμεσα στους πρώτους και ο Πλούταρχος ανάμεσα στους τελευταίους αρχαίους ιστορικούς ξεκάθαρα θεωρούν τους Μολοσσούς Έλληνες. Μερικές εκφράσεις του Θουκυδίδη και του Στράβωνα ερμηνεύονται ίσως διαφορετικά…Ο Στράβωνας ωστόσο ξεκάθαρα παραδεχόμενος ότι η Μακεδονία είναι ένα Ελληνικό έθνος μας διαβεβαιώνει ότι η γενική γλώσσα των Ηπειρωτών ήταν η Μακεδονική διάλεκτος της Ελληνικής (The History of Greece).
Ας δούμε όμως και τι γράφουν οι αρχαίοι συγγραφείς:
Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι η Ήπειρος ήταν Ελληνική γη και θεωρούσε το μαντείο της Δωδώνης ως το πιο αρχαίο ελληνικό μαντείο.
Ο Λατίνος ιστορικός Λίβιος θεωρούσε την Ήπειρο Ελληνική γη. Την ίδια άποψη είχε και ο Κικέρωνας.
Ο γεωγράφος Κλαύδιος ο Πτολεμαίος γράφει: ‘’Αρχή Ελλάς από Ωρικία και αρχέγονος Ελλάς η Ήπειρος’’, δηλαδή ότι η Ελλάδα αρχίζει από την Ωρικία και το αρχαιότερο μέρος της Ελλάδας είναι η Ήπειρος. Η Ωρικία βρίσκεται στη σημερινή νότια Αλβανία.
Ο Διονύσιος στο Οικουμένης Περιήγησις (στ. 398 και εξ.) θέτει τα όρια της Ελλάδας ώς την Ωρικία και τη Θράκη: ‘’Προς δε νότον μάλα πολλόν υπέρ Θράκην ερίβωλον Ωρικίην θ’ ύπερ αίαν αρείδεται Ελλάδος αρχή πολλόν ανισχομένη δισσή ζωσθείσα θαλάσση’’. Ο Ευστάθιος γράφει στις Παρεκβολές εις Διονύσιον, στ. 321: ‘’Έοικε δε ότι ο Διονύσιος Ωρικούς οίδεν, ους και ο Πολύβιος. Εν γουν τοις εξείς ερεί περί την Ωρκίαν γην είναι την της Ελλάδος αρχήν’’, δηλαδή ο Ευστάθιος μας πληροφορεί ότι κατά τον Διονύσιο η Ωρικία γη είναι αρχή της Ελλάδας. Και στον στ. 398 γράφει: ‘’Ότι προς νότον μάλα πολύ υπό τε Θράκην και περί Ωρικίαν ερείδεται η της Ελλάδος αρχή. Και σημειώσαι ότι Ωρικίαν λέγει την κατά Μολοττούς και Θεσπρωτούς ήπειρον, περί ην και πόλις Ώρικος, ως προγέγραπται, και λιμήν Ώρικος κατά Ηρόδοτον Θεσπρωτικός ή Ηπειρωτικός. Ως πέρατα δε της Ελλάδος έλαβε την Θράκην και την Ωρικίαν, το μεν εώον την Θράκην, το δε εσπέριον την Ωρικίαν δηλαδή’’. Ο Ευστάθιος μας λέει ότι η αρχή της Ελλάδας είναι η Θράκη και η Ωρικία. Ωρικία λέει την ήπειρο των Μολοσσών και των Θεσπρωτών, στην οποία υπάρχει και πόλη Ώρικος. Ως πέρατα της Ελλάδας έλαβε τη Θράκη και την Ωρικία, στην ανατολή τη Θράκη και στη δύση την Ωρικία. Ομοίως έγραψαν ο Rufus Festus στο Descriptio orbis terrae, στ. 551 και ο Priscianus στο Periegesis, στ. 396).
Ο Γεώργιος Χατζιδάκις παρουσιάζει απόσπασμα του Πολύβιου, από όπου φαίνεται ότι οι Ηπειρώτες ήταν ένα Ελληνικό φύλο. Το απόσπασμα είναι το εξής: ‘’Άξιον γε τοιούτων ανδρών απογόνους υπάρχοντας, κάπειτα νυν συμμαχίαν ποιησαμένους τοις βαρβάροις, στρατεύειν μετ’ εκείνων και πολεμείν Ηπειρώτες, Αχαιοίς, Ακαρνάσι, Βοιωτοίς, Θετταλοίς, σχεδόν πάσι τοις Έλλησι πλην των Αιτωλών;…νυν δε πεποίηνται (οι Αιτωλοί) συνθήκας προς Ρωμαίους κατά πάσης της Ελλάδος’’ που σημαίνει ‘’Άξιο βέβαια τέτοιων ανδρών να είναι απόγονοι και έπειτα τώρα να κάνουν συμμαχία με τους βάρβαρους και να εκστρατεύουν μαζί τους και να πολεμούν τους Ηπειρώτες, τους Αχαιούς, τους Ακαρνάνες, τους Βοιωτούς, τους Θεσσαλούς, σχεδόν όλους τους Έλληνες πλην των Αιτωλών;…τώρα έχουν κάνει οι Αιτωλοί συνθήκες με τους Ρωμαίους εναντίον όλης της Ελλάδας’’. (Περί του Ελληνισμού των Αρχαίων Μακεδόνων, σελ. 43, 1896). Άρα οι Ηπειρώτες ήταν ένα από τα ελληνικά φύλα, όπως οι Αχαιοί, οι Ακαρνάνες, οι Βοιωτοί και οι Θεσσαλοί.
Ο Αριστοτέλης λέει (Μετεωρ. 352α, 33f) ότι η Ελλάδα η αρχαία ήταν περί τη Δωδώνη και τον Αχελώο, όπου κατοικούσαν οι Σελλοί και ονομάζονταν τότε Γραικοί, τώρα Έλληνες’’.
Ο Ευτρόπιος γράφει: ‘’Ο Πύρρος, ο βασιλιάς της Ηπείρου, ανήγε την καταγωγή του στον οίκο του Αχιλλέα…Έτσι ο πρεσβευτής του Πύρρου επέστρεψε. Και όταν ο Πύρρος τον ρώτησε τι είδος μέρους είχε βρει ότι η είναι η Ρώμη, ο Κινέας απάντησε ότι είχε δει μια χώρα βασιλιάδων, για την οποία όλα ήταν έτσι, όπως ο Πύρρος μόνος σκέφτηκε ότι είναι στην Ήπειρο και στην υπόλοιπη Ελλάδα’’ (Historiae Romanae Breviarium, XI, XIII). Ξεκάθαρα εδώ ο Ευτρόπιος παρουσιάζει τον Πύρρο να λέει ότι η Ήπειρος αποτελεί μέρος της Ελλάδας.
Ο Παυσανίας γράφει: ‘’Ο Πηλέας είναι ο προπάππους των βασιλέων της Ηπείρου’’ (II). ‘’Ο Πηλέας ήταν ο γιος του βασιλιά Αιακού και πατέρας του Αχιλλέα, αλλά δεν ξέρουμε άλλον Έλληνα πριν τον Πύρρο που πολέμησε κατά της Ρώμης’’ (1.11). Εδώ ξεκάθαρα ο Παυσανίας γράφει ότι ο Πύρρος ήταν Έλληνας.
Ο Φροντίνος γράφει: ‘’Όταν ο Αρρύβας, ο βασιλιάς των Μολοσσών, δέχθηκε επίθεση από τον Βαρδύλη, τον Ιλλυριό’’ (Στρατηγήματα, 13). Γράφει επίσης: ‘’Ο Αλέξανδρος, ο Ηπειρώτης, όταν κήρυξε πόλεμο κατά των Ιλλυριών’’ (Στρατηγήματα, 10). Εδώ ξεκάθαρα ο Φροντίνος διαχωρίζει τους Ιλλυριούς από τους Ηπειρώτες.
Ο Σκύλαξ αντιδιαστέλλει τους Ιλλυριούς των Χαόνων λέγοντας ‘’Μετά δε τους Ιλλυριούς Χάονες’’.
Ο Διόδωρος στο ΙΕ’, 13 αντιδιαστέλλει τους Ιλλυριούς των Ηπειρωτών και ιδιαιτέρως των Μολοσσών γράφοντας: ‘’Οι δ’ Ιλλυριοί…ενέβαλον εις την Ήπειρον (σ.σ. κατοικούσαν άρα πάνω από την Ήπειρο) και κατήγαγον τον Αλκέταν επί την Μολοττών βασιλείαν…μετά δε ταύτα των Μολοττών αντιταττομένων εγένετο μάχη κρατερά, καθ’ ην νικήσαντες οι Ιλλυριοί κατέκοψαν των Μολοττών πλείους των μυρίων πεντακισχιλίων’’. Ο Διόδωρος δηλαδή μας λέει ότι οι Ιλλυριοί επιτέθηκαν στην Ήπειρο, αντιστάθηκαν οι Μολοσσοί και έγινε μάχη, στην οποία νίκησαν οι Ιλλυριοί και σκότωσαν 15.000 Μολοσσούς.
Δεν μπορούσαν άρα οι Ηπειρώτες αυτοί να είναι Ιλλυρικά φύλα ή βάρβαροι, αλλά αναγκαίως ήταν Έλληνες, όπως και από τις επιγραφές της Ηπείρου αποδείχθηκε.
Στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών (τόμ. II, σ. 240) διαβάζουμε: ‘’Τα αρχαία κείμενα που δήθεν μαρτυρούν τη μη ελληνικότητα των Μολοσσών δεν είναι σαφή. Αντίθετα υπάρχουν άλλα που χαρακτηρίζουν τους Μολοσσούς ως Έλληνες. ‘Επιχώρια φωνή’ μπορεί να σημαίνει όχι μόνο ‘γλώσσα’ αλλά και ‘διάλεκτος’. Ότι στην προκειμένη περίπτωση έχει τη δεύτερη σημασία αποδεικνύεται από το γεγονός ότι το όνομα Άσπετος είναι ελληνικό και όχι ιλλυρικό. Το πλήθος των ελληνικών τοπωνυμίων και ανθρωπωνυμίων και ο πολύ μικρός αριθμός των μη ελληνικών ονομάτων αντιστρατεύεται την άποψη ότι οι Μολοσσοί ήταν Ιλλυριοί που εξελληνίσθηκαν. Ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτα είναι τα ελληνικά ονόματα θεών (Άσπετος, Δειπάτυρος) και μηνών (Α…όπιος, Γαμήλιος, Δατύιος, που είναι και όλα τα ώς τώρα γνωστά), τα οποία δεν απαντούν έξω από την Ήπειρο: από πού λοιπόν θα τα έπαιρναν οι Μολοσσοί, αν δεν ήταν ανέκαθεν δικά τους; Όταν ο Κλεισθένης, ο τύραννος των Σικυωνίων, ‘κήρυγμα εποιήσατο, όστις Ελλήνων εαυτόν αξιοί Κλεισθένεος γαμβρόν γενέσθαι, ήκειν ες εξηκοστήν ημέρην’ (δηλαδή έκανε κήρυγμα, όποιος από τους Έλληνες αξιώνει τον εαυτό του να γίνει γαμπρός του Κλεισθένη, να έρθει την εξηκοστή μέρα) και ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση ‘Ελλήνων όσοι σφίσι τε αυτοίσι ήσαν και πάτρη εξωγκωμένοι’ (580/575 π.Χ.), ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Μολοσσός Άλκων: γεγονός που δείχνει ότι και οι Μολοσσοί είχαν ελληνική εθνική συνείδηση και ότι οι νότιοι Έλληνες τους θεωρούσαν ως Έλληνες’’.
Πολλοί αμφισβητούν την Ελληνικότητα των αρχαίων Ηπειρωτών, επειδή ο Θουκυδίδης τους ονόμαζε βάρβαρους.
Ο Fick μετά την ανεύρεση του μαντείου της Δωδώνης από τον Κ. Καραπάνο και των Ελληνικών επιγραφών στο μαντείο έγραψε στις Beitrage του Bezzenberger, τόμ. Γ, σελ. 266: ‘’Η παρανόηση κάποιων χωρίων του Θουκυδίδη, ο οποίος αποβλέποντας στην ανάπτυξη των Ηπειρωτών τους αποκαλεί βάρβαρους, παραπλάνησε κάποιους ερευνητές, ώστε θεώρησαν ότι οι Ηπειρώτες αρχικά δεν ήταν Έλληνες, αλλά εξελληνίστηκαν αργότερα, και έτσι τους ταύτισαν με τους παλαιούς Ιλλυριούς και τωρινούς Αλβανούς. Όλες αυτές οι ασαφείς έννοιες αποβλήθηκαν τώρα διά μιας, και η κοιτίδα του Ελληνισμού καθαρίστηκε από κάθε υπόνοια περί βαρβαρότητας και οι επιγραφές της Δωδώνης γνωρίζουν σε μας την αρχαία Ηπειρωτική διάλεκτο ως μία των βορείων Ελληνικών διαλέκτων, οι οποίες μεταξύ τους όμοιες εκτείνονται από τα Ακροκεραύνια μέχρι τη Βοιωτία και τη μεσημβρινή Θεσσαλία’’.
Το επώνυμο βάρβαρος για τους Ηπειρώτες δεν έχει εθνολογική έννοια, αλλά μόνο δείχνει τον βαθμό του πολιτισμού.
Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασεύς γράφει: ‘’Το γαρ Ελληνικόν ουκ ονόματι διαφέρειν των βαρβάρων, ουδέ διαλέκτου χάριτι, αλλά συνέσει και χρηστών επιτηδευμάτων προαιρέσει…Όσους μεν ουν ταύτα επί πλείστον υπήρξεν εν τη φύσει, τούτους οίμαι δειν λέγειν Έλληνας, όσους δε ταναντία βαρβάρους’’, δηλαδή το Ελληνικό δεν διαφέρει στο όνομα από τους βάρβαρους ούτε στη χάρη της διαλέκτου, αλλά στη σύνεση και στην προαίρεση των καλών επιτηδευμάτων. Σε όσους λοιπόν αυτά υπήρξαν στη φύση επί πλείστον, αυτούς νομίζω ότι πρέπει να λέγονται Έλληνες, και σε όσους τα αντίθετα βάρβαροι. Από εδώ βλέπουμε ότι το όνομα Έλληνας είχε χάσει τη στενή εθνολογική του έννοια και σήμαινε τον πολιτισμένο άνθρωπο, ενώ το όνομα βάρβαρος σήμαινε τον απολίτιστο.
Ο διαπρεπής ιστορικός N.G.L. Hammond στο τρίτομο βιβλίο του με τίτλο ‘’Ήπειρος’’ γράφει: ‘’Το πολυσυζητημένο θέμα, αν τα Ηπειρωτικά έθνη μιλούσαν Ελληνικά έχει ήδη θιγεί. Είναι σαφές ότι Ελληνικά μιλιόντανε σε όλη τη διάρκεια της Σκοτεινής Εποχής στο Μαντείο της Δωδώνης και στο Νεκρομαντείο. Το προηγούμενο θεωρούτανε πάντοτε σαν ένα των Ελληνικών μαντείων…Οι Μολοσσοί που έλαβαν μέρος στην Ιωνική μετανάστευση ήταν ελληνόγλωσσοι κατά τη γνώμη του Ηροδότου. Η βασιλική οικογένεια των Μολοσσών μιλούσε Ελληνικά και μέλη της θεωρήθηκαν σαν Έλληνες από τον Πίνδαρο, τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη. Αυτά οπωσδήποτε είναι μόνο άχυρα στον άνεμο. Η πραγματική απόδειξη έχει έλθει μόνο με την πρόσφατη ανακάλυψη των επιγραφών. Είναι εντελώς στην Ελληνική, τα ονόματα είναι ελληνικά και τα έθνη που αντιπροσωπεύονται στις επιγραφές είναι Μολοσσικά και Θεσπρωτικά’’.
Όσον αφορά στον χαρακτηρισμό των Ηπειρωτών ως βαρβάρων από τον Θουκυδίδη ο Hammond γράφει: ‘’Οι άλλες περιπτώσεις που ο Θουκυδίδης επικολλά τον όρο ‘βάρβαροι’ σε έθνη της Ηπείρου και της Μακεδονίας δεν έχουν συγκεκριμένη αναφορά σε γλώσσα ή διάλεκτο. Ο όρος χρησιμοποιόταν κατά ένα υποτιμητικό πνεύμα παρά κατά μια γλωσσική έννοια. Πολιτικά και πολιτιστικά αυτά τα έθνη δεν ήταν κυρίως ‘Ελληνικά’ στο πνεύμα που ο Θουκυδίδης εννοούσε Ελληνική πολιτική και πολιτισμός να βασίζονται στην πόλη κράτος και έναν εκπολιτισμένο καπιταλισμό. Το συμπέρασμα είναι ότι μια μορφή Ελληνικής ομιλείτο από τους Μολοσσούς και τους Θεσπρωτούς και πιθανώς από μερικά άλλα έθνη σε όλη τη διάρκεια της Σκοτεινής Εποχής’’.
Από όλα αυτά αποδεικνύεται ότι οι αρχαίοι Ηπειρώτες ήταν Έλληνες και μιλούσαν την Ελληνική. Το γεγονός ότι οι Αλβανοί στις παραδόσεις τους θεωρούσαν ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Ηπειρωτών και του Πύρρου σημαίνει ότι τουλάχιστον οι νότιοι Αλβανοί είναι εξαλβανισμένοι γλωσσικά Έλληνες. Άρα τόσο οι Τσάμηδες όσο και ένα μεγάλο μέρος των Τόσκηδων είναι γνήσιοι Έλληνες Ηπειρώτες που λησμόνησαν την Ελληνική τους γλώσσα και έχασαν την Ελληνική τους συνείδηση. Αλλά και οι υπόλοιποι Αλβανοί ως απόγονοι των Πελασγών και των Ιλλυριών είναι και αυτοί Έλληνες, αφού, όπως θα αποδείξουμε σε επόμενες μελέτες μας, τα Αλβανικά είναι μια διάλεκτος της Ελληνικής γλώσσας.
http://ellines-albanoi.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου